Openen, licht, radio en computers aan, thee zetten voor allemaal… Nog nooit in mijn leven heb ik iedere ochtend zo’n vast ritme gehad. Dat was wennen, maar ook lekker. Twintig weken lang en op het laatst doe je het zonder dat je het in de gaten hebt. Ik was een stagiair, een stagiair uit Groningen, in Rotterdam. Eentje die het druk had; heel druk.

Ik mocht ongeveer alles. Doen, weten, proberen, … En dat deed ik dan ook.Best spannend, want ongeveer alles doe je voor het eerst. Dat eerste telefoontje (Help, wat moet ik zeggen? En wat nou als ik op de verkeerde knopjes druk?), mijn eerste werkje voor een opdrachtgever, mijn eerste post op bedrijfspagina’s.Meemaken, meekijken, meeluisteren; het komen en gaan van nieuwe medewerkers, gesprekken met klanten en de bank, de kantoorrituelen zoals de koffie: iedere dag om half 11 samen aan de latte macchiato met een rietje. En naar de postbus, twee keer per week.

Mijn stageopdracht mocht ik grotendeels zelf formuleren. Met sociale media was nog genoeg te doen bij Presentanza, dus daar kon ik me lekker op uitleven. Verder veel meekijken bij de meest uiteenlopende projecten. Een beetje ontwerpen, stukjes schrijven en controleren (intens gefocust op iedere komma letten, want komma’s zijn belangrijk), helpen bij de realisatie van relatiegeschenken… Alles wat een beetje aansloot (en zelfs wat niet) en wat ik dacht te kunnen dat pakte ik op.

Ook dingen die je niet zou verwachten, zoals Bobbi Jo uitlaten, lekker rennen langs het water en goed oppassen dat de politie je niet ziet. En meer dingen waarvan ik van te voren niet had kunnen bedenken dat ik ze zou gaan doen. Iris zwanger. ‘Michelle, wil je de financiële administratie bijhouden?’ Euhm jawel. (Help! Hoe moet dat? Dat leer je heus niet bij de opleiding communicatiesystemen!) De beren op de weg die ik soms dacht te zien bleken dansende beren te zijn. Lastig, maar des te leuker als je ze de baas wordt.

Zo kwamen er steeds meer dingen bij. Na al die weken dacht ik het allemaal wel aardig onder controle te hebben. Tot ik in de agenda keek om te zien wat er op de planning stond en me realiseerde dat ik nog maar twee weken te gaan had en het ineens al eind juni bleek te zijn. Terwijl ik het gevoel had dat het twee weken daarvoor nog oud en nieuw was! Omgevlogen zijn ze, die vijf maanden.

Als een speer nog even zoveel mogelijk projecten afmaken en verdere werkzaamheden overdragen aan mijn collega’s. Laatste boodschappen doen, laatste post halen, laatste latte drinken, laatste telefoontje opnemen. Dag collega’s, dag Rotterdam, dag eigen mok-met-gezichtje, dag zwerver van het Wijnhaveneiland.

Klaar ben ik, maar toch voelt het alsof ik nog 100 dingen moet doen. Mijn stageperiode is ten einde. En ik? Ik ben net begonnen J