Ik heb een nieuwe job. Nee, ik ben niet gestopt met Presentanza, integendeel. Ik heb mezelf ont-opperhoofd. Iris is nu de baas en ik sta buitenspel. Lekker langs de zijlijn, af en toe gewenst of ongewenst iets roepend in de richting van het team of een speler. Want die neiging kan ik nog maar moeilijk bedwingen.

Groeien is loslaten, dat is bekend. Maar wat is dat nou precies, loslaten? Van Dale heeft vier definities:los·la·ten (liet los, heeft losgelaten) 1 in vrijheid stellen 2 met rust laten; laten rusten3 verklappen: de verdachte liet niets los 4 niet meer houden; los worden: die lijm laat losOm die eerste twee gaat het dus.

1. In vrijheid stellen. Van medewerkers in dit geval. Dat moet toch niet al te moeilijk zijn. De mensen die je zelf na een zorgvuldige selectie aanneemt dat zijn de beste die je kunt vinden. Met de juiste achtergrond, competenties en vooral de juiste mentaliteit. Anders neem je ze niet aan, zeg nou zelf. Als blijkt dat je je vergist hebt neem je afscheid en in alle andere gevallen doe je wat je kan om bij te dragen aan hun persoonlijke en vakinhoudelijk ontwikkeling. Zo bouw je aan een uitgebalanceerd team dat met elkaar alles kan.Dat is precies waar ik de afgelopen jaren zo mee bezig was. Taken en verantwoordelijkheden kan ik nu toewijzen aan diegene waarbij ze het beste passen. Dus daarmee moet het ook goed zitten. En toch… Het is lastig.

Je wilt natuurlijk het beste resultaat. Voor je klanten vooral, want dat werkt door. Het beste voor je klanten = klanttevredenheid = aanbevelingen = nieuwe klanten = groei. Ik geloof daar in. En als je meer dan tien jaar bezig bent dan ben je (of ben ik, da’s misschien eerlijker) geneigd om te denken dat je met al die ervaring weet wat ‘het beste’ precies is. Maar is dat ook zo? Of zijn die nieuwe inzichten van de volgende generatie eigenlijk wel heel goed?

Vakinhoudelijk moet ik al langer m’n meerdere erkennen in collega’s. Dat kan ook niet anders: ik ben meer en meer van de grote lijnen. De strateeg, die met de klant bedenkt welke kant het op moet en vervolgens de uitvoering delegeert.Aan specialisten. Want die zijn er dus nu. Ik wist al dat het op een dag zo zou zijn. In mijn blog van april dit jaar had ik het er al over: Presentanza is niet geschikt voor een solo-act. Te veelomvattend, te veel disciplines. Waarvan uiteindelijk de specialisten het meeste verstand hebben. En niet ik.

En dan 2: Met rust laten. Dat is dus van toepassing op alle operationele dingen. Computers, schoonmaak, andere kantoordingen: niet druk over maken. (Owww! Ik stond net nog driftig mopperend de gootsteen te soppen omdat ik boos was en teleurgesteld in de kwaliteit van het bedrijf dat we daarvoor hebben ingehuurd. HOU OP 10. NIET DOEN!)En natuurlijk is het van toepassing op projecten; het creatieve en operationele aspect van de dingen die we met elkaar voor onze relaties doen. Pas meekijken dus als het gevraagd wordt. En niet eerder. Dat is ook heeeel moeilijk, met mijn nieuwsgierige en perfectionistische aard. Af en toe doe ik het ongevraagd nog een beetje. Soms word ik daarvoor direct gestraft. Niet mee bemoeien, jij moet andere dingen doen! Ehh ja, da’s waar.

Ik moet aandacht besteden aan relaties, omdat ze dat verdienen. Afspraken maken, meedenken met klanten en met vakgenoten over de ontwikkeling van ons vakgebied. Mijn visie daarop delen. Het woord verkondigen; zoveel mogelijk spreken over inbound marketing en imago. Helpen een platform op te richten om het wereldkundig te maken. Nieuwe mogelijkheden voor business ontdekken en de interessante uitwerken. PIM, en het voorlopig nog geheime D4S. En dan is er ook nog ruimte om enkele dagen per week bedrijven te helpen om marketing- of imagotechnisch zaken ”op poten te zetten” of te herstructureren. Dat is mijn nieuwe job. Leuk hè?

Nou nog loslaten. Ik oefen elke dag. En het gaat me lukken.