Pijnlijk maar waar: het eind is in zicht.
Al meer dan tien jaar maakt V&D onderdeel uit van mijn presentatie. Samen met Apple, de Bijenkorf en de Hema. Die laatste drie zijn voorbeelden van sterke merken. Merken met een heldere klantbelofte en een beleving die daarbij past.Merken die begrepen worden, omdat ze aan duidelijkheid niets te wensen over laten.

V&D staat daarmee in schril contrast. Vlees noch vis, niet goedkoop en niet duur, geen idee wat wel eigenlijk. Voor een specifieke klantbelofte of beleving hoef je er niet aan te kloppen. En daarom blijven mensen weg. Zo simpel is het. Elke euro is een stembiljet leerde ik vroeger van mijn moeder. Wij consumenten hebben met z’n allen V&D afgedankt. Omdat V&D ons niet voldoende boeide. Au.

Natuurlijk is het triest voor betrokkenen. Maar zo voorspelbaar. Dit schrijven lijkt gemakkelijk nu het uitstel van betaling is aangevraagd. Ik had het ook tien jaar eerder kunnen (en wellicht moeten) doen. Feit blijft dat ik werkelijk niet begrijp dat de bazen van de afgelopen decennia het niet zagen.

Ze waren ooit vernieuwend: heel groot, met alles in huis en –heel vreemd voor die tijd- vaste prijzen. Vroom en Dreesmann was een echte publiekstrekker, en na de eerste opening aan de Weesperstraat in Amsterdam in heel Nederland en zelfs daarbuiten het gesprek van de dag. Ze hadden de ‘guts’ om dingen anders te doen, om spraakmakend te zijn.

Maar tijden veranderen. Alles in huis kan al lang niet meer. En wat V&D verkoopt kun je overal vinden en ook nog voor lagere prijzen. Logisch, want zulke grote winkels met de bijbehorende organisatie kosten geld. Veel geld. Met hoge kosten en zonder onderscheidend vermogen is er maar een weg. En die loopt dood.

Het ging mis na de crisis eind jaren 80. De marktsituatie en gezondheids- en familieomstandigheden vroegen om nieuw bloed in het management. Van der Zwan was in beeld en hij had vooruitstrevende plannen. Hele goeie plannen, in mijn optiek. Helaas kreeg hij niet de kans en werden zijn plannen door meneer Anton Dreesmann via de pers van tafel geveegd. Misschien begrijpelijk gezien zijn situatie, maar de grootste fout denkbaar. Achteraf is dit het moment waarop het mis ging. No guts, no glory.

Er zijn later nog pogingen gedaan. Met de re-styling van twee vestigingen door Jan des Bouvrie, die om begrijpelijke redenen niet bracht wat het concern nodig had. En met van 2007 tot 2011 een algehele vernieuwing inclusief naamswijziging van Vroom & Dreesmann naar V&D. Maar het was al te laat, of niet overtuigend genoeg.

Hoe naar ook voor alle betrokkenen: het licht gaat uit. Of er nu een faillissement volgt of dat er nog delen doorgaan: Vroom en Dreesmann is niet meer. Als gevolg van middelmatigheid en gebrek aan een duidelijke identiteit. Net als de winkels van Macintosh. Dolcis, Manfield, V&D en wie er nog volgt (ik kan het wel raden). Rust zacht, roestige retailers.

Wat we hiervan kunnen leren? Zonder visie, identiteit en imago geen inkomsten. No guts, no glory.