Het heeft even geduurd, maar daar ben ik weer met een nieuwe blog.

Een heel jaar geen nieuw verhaal roept misschien vragen op. Het zit zo.

In mijn blog van november 2014 had ik het over de hobbelige weg van het ondernemerschap. Zes vette en zes magere jaren. Na die zes magere had ok even tijd nodig om bij te komen. Van het vechten tegen de bierkaai, het verlies van mijn moeder en van de consequenties die dat zakelijk had. Dus hield ik me op de vlakte, dacht na over mijn toekomst en die van Presentanza, hervond mijn energie en bedacht hoe het geheel eruit zou moeten gaan zien. En nu ben ik er uit. Met een nieuw plan, vers van de pers.

Er komt iets nieuws bij. Iets geweldigs! Het geeft namelijk antwoord op heel veel dingen:

– Naast het advies van Presentanza komt er een product. Daarmee gaat een lang gekoesterde ambitie in vervulling.

– Ik ga werken met partners. (Ja echt; vol overtuiging zelfs)

– In de rolverdeling van het nieuwe plan ligt mijn focus op visie, strategie en creatie (Joepie!)

en het mooiste van alles:

– Er komt een oplossing voor een probleem dat steeds groter wordt.

Ah, er is dus een probleem?

Inderdaad. Gedurende het imago-advieswerk van de afgelopen jaren werd steeds duidelijker dat het kleden van ambitieuze voor hun dagelijks werk echt een uitdaging is. Zelf heb ik er ook voortdurend gedoe mee. Het is enorm lastig!

In een notendop:

1. Het confectie-maatstelsel voor vrouwen deugt niet. Dat wist ik 25 jaar geleden al toen in Textiel studeerde in Enschede, maar dit probleem wordt met de toenemende welvaart steeds groter. We worden namelijk niet alleen langer, maar ook voller. Vergelijk wat je nu op straat ziet maar eens met films uit de jaren 70, toen we nog niet allemaal achter een bureau zaten en in de auto.

De ‘welvaart’ gaat niet bij iedere vrouw op dezelfde plek zitten als je begrijpt wat ik bedoel. En soms kopen we er gewoon wat welvaart bij in een kliniek als we niet tevreden zijn over de bedeling van moeder natuur.
En dus valt veel van het aanbod af of moet het naar de kleermaker voor een verbouwing. Tijd, kosten, risico… al met al geen feest.

2. Er is te weinig geschikt aanbod van kleding voor werkende vrouwen. Je moet jezelf een weg banen door winkels, merken en online aanbod en daar gaat heel veel tijd in zitten. En die tijd hebben we als vrouw steeds minder. We werken hard en verdienen fijn, maar onze tijd is schaars. En als je dan eindelijk tot een keuze bent gekomen stort je je met frisse tegenzin in vreselijke pas-sessies in akelige hokjes met verkopers die niet adviseren maar verkopen waardoor je thuis komt en denkt: wat is er mis gegaan??
Als je jezelf dat wilt besparen of je hebt alleen ‘s nachts tijd om te shoppen zoek je je toevlucht online, maar ook dat is geen feest. Als je na uren zoeken wat stukken van je gading vindt bestel je voor de zekerheid en om teleurstellingen te voorkomen alles maar in meerdere maten. Om vervolgens meer dan de helft vrolijk terug te sturen. Terug in doos, post, wegbrengen, … Wat een narigheid! Shoppen is leuk voor studentes met overschot aan tijd en gebrek aan geld, maar niet voor hard werkende vrouwen met budget, behoorlijke verwachtingen en chronisch tijdsprobleem.

3. Het winkelaanbod is als het vrouwelijk is vaak net wat te weinig verhullend voor op de werkvloer en als het zakelijk is is het weer te mannelijk of te ‘corporate’. We willen niet op mannen lijken! En ook niet verkeerd begrepen worden vanwege een te diep decolleté of te kort rokje. Niet door mannen en zeker niet door onze vrouwelijke collega’s die ons onbedoeld als (valse) concurrent zien of voor wie we logischerwijs een voorbeeld zijn.

4. Er is te weinig kleur. Zie je eindelijk een mooie jurk of pak in een merk dat voor jouw lijf toevallig een goede pasvorm heeft dan kun je vaak kiezen uit zwart, zwart of ehh… zwart. En dat terwijl zwart de helft van de mensen niet eens mooi staat en er veel meer mogelijkheden zijn. Allemaal gemiste kansen.

(Ook wel begrijpelijk, want massaal inkopen doe je niet in vijf kleuren als je nog niet weet of een item een succes wordt. En zeker niet als je dat ook nog zou moeten doen in meer dan zes verschillende maten.)

Vanuit de fabrikant of winkelier gezien vertaalt dit probleem zich in onverkochte voorraden en retouren, met alle rendementsverpestende gevolgen van dien. En in gemiste omzet. Ik ben er namelijk van overtuigd dat er meer verkocht wordt als het aanbod beter is. Hoeveel ik niet heb laten hangen of teruggestuurd omdat het tegen viel; echt ongekend. En daarin ben ik zeker niet de enige.

Het nieuwe plan geeft hier antwoord op. Het is een omvangrijk plan, dat vraagt om een omvangrijke investering. En het gaat niet eenvoudig worden. Mocht iemand zich afvragen wat ik allemaal aan het doen ben, omdat ik wat minder zichtbaar ben: dat dus. Achter de schermen werk ik aan de voorbereidingen.

Hoe stoer zou het zijn om na een paar jaar te kunnen zeggen: ik heb iets veranderd. Ik heb vrouwen geholpen zichzelf beter te presenteren. Ik heb een innovatie gerealiseerd op het gebied van maatvoering, een nieuwe standaard gedefinieerd in klantspecifiek produceren en aanbieden; een lijn, een merk neergezet dat met kop en schouders uitsteekt boven de rest en al deze issues in een klap oplost. Fan-tas-tisch zou dat zijn. En daar ga ik dus voor!

De zes vette jaren waar ik klaar voor was worden financieel waarschijnlijk nog geen vetpot, maar inhoudelijk wel supervet. Als ik dit toch eens voor elkaar kan krijgen is dat een droom die uitkomt. Ik ga ervoor. Ik heb een droom. En een missie.

Wordt vervolgd!