Plannen, plannen en nog eens plannen. Ik heb nu in praktijk kunnen ervaren dat dit bij het maken van een corporate video zo zijn eigen valkuilen kent. Mijn opdracht? ‘het schrijven van een corporate story en die omzetten in een video die het gedachtegoed van de organisatie communiceert’. Voor wie ik die gemaakt heb? Je raad het waarschijnlijk al, voor Presentanza.
Veel factoren spelen mee bij het maken van zo’n video. Zo moest ik niet alleen rekening houden met ieders agenda, maar ook met die van moeder natuur. En zij was in dit jaargetijde nou net niet zo flexibel. Laat licht, vroeg donker; dat was in dit geval niet altijd even gunstig. En dan heb ik het nog niet eens over de weersomstandigheden. Na regen komt toch altijd zonneschijn?
Om de identiteit van Presentanza goed te kunnen vertalen naar een video, heb ik eerst bekeken wat er naast het voor de hand liggende nou precies kenmerkend is voor de organisatie. Als bureau gespecialiseerd in marketing (inbound welteverstaan) en imago weet Presentanza natuurlijk heel goed waar zij voor staat. Maar dat maakte het voor mij niet minder leuk en leerzaam om nog eens onder de loep te nemen.
Maar niet alleen daar heb ik veel van geleerd. Ook het meer praktische deel van mijn opdracht heeft me veel inzicht gegeven. Zowel qua projectmanagement als qua techniek.
Gedurende de video zijn er verschillende shots waarbij Tineke steeds net niet helemaal in beeld komt, pas op het einde krijgt de stem een ‘gezicht’. Deze zijn gebruikt als metafoor voor wat Presentanza voor bedrijven doet. Namelijk het stap voor stap helpen aan een passend ‘uiterlijk’, het imago.De Rotterdamse roots van de organisatie komen terug in beelden van de stad en de ‘niet lullen maar poetsen’–mentaliteit is herkenbaar doordat gebruik is gemaakt van snelle beelden. Zo is er in beeld te zien wat de organisatie biedt en vertelt Tineke’s voice-over over het gedachtegoed van Presentanza.
Om de identiteit goed naar voren te laten komen heb ik veel elementen laten zien waar je misschien niet direct aan zou denken, maar die in dit geval wel echt typerend zijn. Ik noem maar: Bobbi Jo, dé latte macchiato (half 11, koffietijd). Maar ook de meer voor de hand liggende kenmerken zoals het pand, de visitekaartjes en de auto zijn te zien.
Sinds deze nieuwe ervaring kijk ik op een andere manier naar film, voorheen niet veel verder dan m’n bioscoopabonnement. Toen keek ik vooral graag, nu zie ik meer. Bijvoorbeeld de technieken en het effect die deze hebben op de kijker. De afgelopen acht weken hebben mij dus veel inzicht gegeven. Wel klaar met deze film, maar nog niet met leren. Benieuwd naar het resultaat? Je kunt de video hier bekijken. Ik ben erg benieuwd wat je ervan vindt, laat het me weten in een reactie onder mijn blog of op onze facebookpagina.