Het regende felicitaties ineens, via LinkedIn. Terwijl ik geen idee had dat er iets te vieren viel werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: we bestaan deze maand 12 jaar. Althans, volgens de KvK-inschrijving. En LinkedIn.
In mijn hoofd is het vele maanden eerder begonnen. En in de praktijk een paar later. Op 1 april 2013 namelijk, toen ik na drie maanden terug was uit Zuid-Amerika en mijn huisstijl, kantoor en website intussen klaar. In de startblokken stond ik. Met een fris uitgewaaid hoofd, een uitgewerkt plan en een enorme berg energie rechtstreeks van Machu Picchu. En een behoorlijke dosis optimisme, die ik later nog hard nodig bleek te hebben.
Ik weet nog goed wat de mensen in mijn omgeving zeiden. “Doe nou niet! Je hebt een hartstikke goeie baan. Met een auto van de zaak, een telefoon, laptop en een mooi salaris…” “Huh? Ga je opzeggen?! Maar je bent net gescheiden en hebt nu dubbele hypotheeklasten.” “Voor jezelf beginnen? In imago advies? Maar daar kun je toch niet van leven? Hoe zie je dat voor je dan? Je hebt helemaal geen klanten. Is daar überhaupt markt voor, en heb je wel onderzoek gedaan? En een plan, heb je dat wel?”
Een plan had ik. En ik was zoals gewoonlijk eigenwijs. Alle bezorgdheid en goedbedoelde adviezen ten spijt nam ik afscheid van mijn werkgever, kocht ik van mijn laatste spaarcenten een derdehands Audi die er keurig uitzag (zeker met mij erin) en stortte ik mij in het avontuur dat ondernemerschap heet. Niets te verliezen dacht ik, als het niet lukt heb ik zo weer een baan.
Dan de praktijk. Er is zo’n spreekwoord of gezegde, iets met zeven vette en zeven magere jaren. Ik hou van tempo, dus bij mij ging het ietsje anders. Maar de strekking klopt. Het ging keurig bergop, elk jaar een stapje verder. Na een jaar mijn eerste medewerker en daarna nog twee en toen de verhuizing naar mijn eigen, zelfstandige kantoorpand. O wat stoer vond ik dat. Zelf gekocht, na een potje stevig onderhandelen met de bank. Maar wel van mij! Van casco naar compleet afgebouwd met behulp van een paar aannemers, helemaal leuk bij ons passend en goed voor de business.
De sombere stemmen vooraf waren verstomd en hier en daar zelfs omgeslagen in een lichte vorm van bewondering. Zelfs trots vanuit de familie, zei het dat die slechts door mijn lieve moeder rechtstreeks werd geuit. Ik voelde het begin van succes.
En toen ging er iets mis. Dat ging er wel eerder, maar meestal niet zo erg dat ik me zorgen hoefde te maken. Vaak was het iets met personeel of een klant en loste het zich vanzelf weer op of werkten we er gewoon doorheen. Volharding is een onmisbare eigenschap voor een ondernemer. Nee, dit keer was het erger. Er werd ingebroken op kantoor. Deur eruit, alle computers weg, … puinhoop! Drie maanden hebben we stil gelegen. Mijn gebrek aan ervaring met VvE’s, verzekeringen en noodnetwerken heeft een pittige gevolgschade opgeleverd die niet verzekerd was. Net na die serieuze investering in het pand. Het is slikken, als iets waaraan je heel hard bouwt door een ander ineens wordt aangetast. Boos en verdrietig word je daarvan.
Als het daarbij blijft heb je je les geleerd en ga je er weer vol tegenaan. Maar helaas. Er kwam nog een inbraak. En een bankencrisis, die een crisis op de huizenmarkt tot gevolg had. Waardoor ik vijf jaar dubbele lasten had, omdat mijn voormalige combinatiepand niet verkocht raakte. In die periode had ik naast de ‘dingetjes’ waar elke ondernemer destijds mee te maken kreeg zoals langer durende salestrajecten en omvallende klanten ook nog een belangrijke medewerker die ziek werd. Niet een beetje ziek, maar 10 maanden. TIEN MAANDEN! Pfff. Voor zo’n periode een hele medewerker missen op een team van vijf (3,5 FTE) is veel. Heel veel.
Juist als je denkt dat je alles overleefd hebt (ok, met nog wat financiële gaten weg te werken) krijg je slecht nieuws in de privésfeer waardoor je maandenlang minder kunt werken en je aandacht moet en (omdat je die kans maar een keer krijgt) wilt verdelen. Heel erg pittig was dat. Erger kan het niet zou je denken.
Toch?
Jawel. Na een wellicht iets te uitdagende promotie en waarschijnlijk vanuit ambitie en de drang om mij te ontzien in emotioneel moeilijke tijden raakte de officemanager overspannen. Om na 5 maanden radiostilte haar eigen weg te gaan. Ik snap het allemaal nog steeds niet, maar waarom ze zeggen ‘ik wens je veel personeel’ is mij inmiddels duidelijk. MEER dan duidelijk.
Zes vette en zes magere jaren kreeg ik. En die laatste waren eerlijk gezegd best wel vette shit. Maar ik heb er ook veel van geleerd. Een gezin met anderhalf salaris en twee kinderen zou na vijf jaar dubbele hypotheeklasten waarschijnlijk in de bijstand of bij de voedselbank zijn beland. Of beide. Maar ik niet. (Sorry vrienden, dat ik wat vaker kwam eten. En bedankt voor dat extra rondje van jullie als we uit gingen. Bedankt voor het begrip als ik weer eens met lege handen stond. Sorry dat ik veel nam en weinig gaf; zelfs als het gaat om tijd en aandacht. Ik maak het goed zodra ik kan, echt.)
Vanwege de teruglopende markt zijn veel collega-communicatiebureaus inmiddels failliet. Te veel overhead, te hoge managementfees, niet innovatief genoeg? Ik heb zo mijn ideeën. Het mooie is: wij bestaan. En ondanks alles hebben we de afgelopen anderhalf jaar ook nog kans gezien om te werken aan een innovatie die nu klaar is om de markt op te gaan: de Presentanza Imago Monitor. Behalve onze verfrissende kijk op marketing hebben we nu nóg een streepje voor: we kunnen meten! Er komen fantastisch mooie rapporten uit de online tool. Rapporten waar klanten hebberig van worden. Omdat ze inzicht geven, draagvlak en betrokkenheid creëren, een grondslag zijn voor investeringen en op termijn het rendement ervan aantonen. (Sorry, ik draaf door. Volgende keer meer over PIM. Terug naar het verhaal van november 2014:)
Zes magere jaren: overleefd. We zijn weer klaar voor 6 vette. En dat is? Precies. Vet Cool!