Back in business

Mama. Ik ben iemands mama. Heel gek hoor. En vooral wennen ook. Niet alleen omdat je wereld, je hoofd en je lijf compleet op zijn kop staat, maar ook omdat je leven nooit meer zal zijn zoals het was. Nooit meer alleen met jezelf rekening houden. Nooit meer zonder geregel de deur uit, of spontaan doorwerken tot in de late uurtjes. Wel altijd een keer extra in de spiegel kijken: er zou zomaar een enorme melkvlek op je schouder kunnen zitten. En toch: het maakt me niets uit. Ik heb het er allemaal voor over want ik heb, jawel, en o zo cliché want net als miljarden andere ouders, het aller-allerleukste kind van de hele wereld!

Na ruim 10 weken op een enorme roze wolk te hebben gezeten werd ik met beide benen weer ruw op de grond geplant. Ik moet weer aan de slag. Terug naar het werkende leven. Heel eerlijk? Daar had ik totaal geen zin in. Werken? Hoezo?! Ik heb een kind, en dat wil ik bij zijn! Maar eenmaal weer aan de slag bleekt het best mee te vallen en is het fijn om ook weer met iets anders bezig te zijn. Alleen dat rustig aan beginnen wat ik me had voorgenomen dat werd het niet. Hoe had ik het ook kunnen bedenken, hier. Ik was eigenlijk al een beetje gewaarschuwd door de telefoontjes en e-mails tijdens ziekte-en-verlof; zonder mij vonden ze het maar lastig bij Presentanza.

Op mijn eerste werkdag lag er een flinke stapel werk. Personal shoppen met een klant, offertes uitwerken, kleurenanalyse hier, communicatieplan daar, sollicitatiegesprekken voeren, stagiaires inwerken, kantoorzaken regelen, noem maar op. Het leek wel alsof ze van alles hadden bewaard speciaal voor mij. En oh! Collega’s… Er zijn er ineens veel! Van twee wist ik alleen de naam toen ik binnen kwam. Nou ja, een cv of online profiel had ik voorbij zien komen. Maar in het echt is het toch even andere koek.

Meer mensen om mee te werken is leerzaam, goed voor de uitbreiding van onze kennis en ook gezellig natuurlijk. Maar vooral de veranderende rolverdeling vinden we met z’n allen best een beetje spannend. Leuk spannend. Want het is gaaf, dat er nu een uitgebalanceerd team is dat staat. Dat ik een nieuwe rol heb met nog meer verantwoordelijkheid. En dat ik “de baas” zachtjes naar buiten werk, of eigenlijk blijkbaar heb gewerkt, de afgelopen twee jaar. Hihi. Ook zij moet er aan wennen. Maar het lukt; we gaan vooruit en vooruitgang is goed en past bovendien helemaal in het masterplan.

Ondanks dat ik na mijn verlof niet stond te trappelen om weer aan de slag te gaan (wat dóet de natuur toch met versgebakken moeders!), ben ik trots en blij dat ik iedere dag weer bij dit leuke bedrijf mag werken. Trots dat wij als kleine organisatie steeds weer stappen weten te maken. Trots dat ik het thuis en op kantoor goed voor elkaar heb. Gewoon trots… en blij.